Een weerwolf is een mens uit mythologieën en folklores van over heel de wereld, en vooral de Europese folklore, die 's nachts in een wolf verandert en mensen en dieren verslindt.
De gedaanteverandering die deze mens ondergaat gebeurt vrijwillig of tegen zijn wil. De mythe van de weerwolf is onderwerp geweest van talrijke horrorverhalen en -films....
Het geloof in weerwolven is verspreid over de hele wereld. Het dier komt dan ook in veel volksverhalen voor, maar net als bij de vampier is het hedendaagse beeld dat de meeste mensen van weerwolven hebben voor het overgrote deel bepaald door de entertainmentindustrie. In de meeste gevallen zijn weerwolven in hun wolfgedaante woeste monsters die dieren, mensen of lijken verscheuren vooraleer tot hun menselijke vorm terug te keren. De transformatie van mens tot wolf vindt in de meeste verhalen plaats bij volle maan, hoewel hier ook geregeld op gevarieerd wordt. Aan weerwolven wordt bovenmenselijke kracht toegeschreven, gekoppeld aan sterk ontwikkelde zintuigen.
De psychiatrische conditie waarbij iemand gelooft dat hij een wolf is, is gekend onder de naam lycantropie
Geschiedenis
Een van de oudst bekende verhalen is dat van Lycaon uit de Griekse mythologie. Volgens een van de versies zou Lycaon door de oppergod Zeus in een wolf zijn veranderd toen hij Zeus een maaltijd van mensenvlees voorzette. Plinius vertelt ons[4] het verhaal van een man uit de familie van Antaeus die, door het lot uitgekozen, naar een meer in Arcadia werd gebracht, zijn kleren aan een es hing en het meer overzwom. Dit had tot gevolg dat hij veranderde in een wolf en in die gedaante zwierf hij negen jaar rond. Indien hij na die tijd geen mens had aangevallen, mocht hij het meer terug overzwemmen en zijn mensengedaante terug aannemen.
Herodotus (IV, 105) vertelt ons dat de Neuri, een stam uit Oost-Europa, jaarlijks voor enkele dagen veranderde in wolven en ook Vergilius (Eclogues, viii. 98) is vertrouwd met de transformatie van mens tot wolf.
In het bijzonder het Frankrijk van de 16de eeuw leek gebukt te gaan onder een 'besmetting' door weerwolven, getuige het grote aantal rechtszaken over personen die ervan verdacht werden een weerwolf te zijn. In sommige gevallen, zoals dat van de familie Gandillon in de Jura, de kleermaker van Châlons en Roulet in Angers (allen uit het jaar 1598) werd bewijs geleverd van moord en kannibalisme, maar niet van associatie met wolven. In andere gevallen, zoals dat van Gilles Garnier in Dôle in 1573, was er bewijs voor het bestaan van een wolf zonder dat die in verband kon worden gebracht met de beschuldigde. Een onverklaarbaar fenomeen bij al deze rechtszaken was de bereidheid van de beschuldigden om niet alleen te bekennen, maar ook om details te geven over de metamorfose zelf. In1603, op het hoogtepunt van deze 'lycantropiekoorts' werd in het geval van Jean Grenier teBordeaux geoordeeld dat lycantropie niets meer was dan een waanvoorstelling. Vanaf dan werd de 'loup-garou' niet langer beschouwd als een gevaarlijke ketter en viel terug op de eerdere, voorchristelijke voorstelling van 'de man-wolf-vijand', wat nog steeds zo voortleeft onder de Franse plattelandsbevolking.
In Pruisen, Lijfland en Litouwen richtten - volgens de bisschoppen Claus Magnus en Majolus - weerwolven tijdens de 16de eeuw veel meer leed aan dan gewone, natuurlijke wolven.
In Engeland, waar aan het begin van de 17de eeuw onder de regering van Jacobus I nog ijverig aan Heksenvervolging werd gedaan, was de wolf al lang uitgestorven. Daardoor kon de monarch zelf met beslistheid verklaren dat een weerwolf iemand was die leed aan een waandenkbeeld "warwoolfes" as victims of delusion induced by a naturall superabundance of melancholie".[5] Kleinere wezens zoals katten, wezels en hazen (witch-animals) kwamen daarentegen wel in aanmerking als dieren waarin de heks of tovenaar zichzelf kon veranderen.
If you've enjoyed this message or Art Work on my Daily Art Blog, share this Blogger www.dwaalhaas.nl & www.dwaalhaas.com and spread the message. Thank you for sharing ..
No comments:
Post a Comment